De ontstaansproblematiek van Brugge in de vroege middeleeuwen is onlosmakelijk verbonden met de parochievorming in het Brugse ommeland.
Dit bleef niet onopgemerkt in de historiografie over de stad. In 1952 formuleerde Egied I. Strubbe een aantrekkelijke hypothese omtrent de Brugse parochies vóór de twaalfde eeuw in zijn bijdrage in het Album Michiel English. De stedelijke agglomeratie verrees volgens hem op de grens van twee uitgestrekte 'oerparochies', nl. Snellegem en Sijsele. De grens tussen beide primitieve parochies viel samen met de Reie die van noord naar Zuid de stad door midden sneed.
De belangrijke Brugse parochiekerken Sint-Salvator en Onze-Lieve-Vrouw werden elk opgericht op de uiterste rand van de oude parochie waartoe ze aanvankelijk behoorden, respectievelijk Snellegem en Sijsele. Meer dan zeventig jaar later is onze kennis over de vroegste geschiedenis van Brugge en omgeving echter aanzienlijk verruimd.
Maar ook de parochievorming tijdens de vroege middeleeuwen wordt in het recent historisch onderzoek op een andere wijze benaderd. In deze lezing worden de these van Strubbe en de nieuwe inzichten onder de loep gelegd en proberen we een nieuw licht te werpen op deze complexe problematiek.